Próbowałem stać na głowie, nurkować łbem w gorącej lub zimnej wodzie, wlewałem w siebie wrzątek albo wciągałem lód. Tradycyjne sposoby babek, od papierosa, przez trawkę po szprycowanie się prochami nie dawały ulgi, tak samo, jak dożylne wlewy płynu do mycia naczyń oraz próby własnoręcznego wyrywania tego stomatologicznego ciula. Kiedy w końcu kot sąsiadki odrapał mi policzki od wewnątrz, broniąc się przed rolą doraźnego okładu - poddałem się. Zamówiłem wizytę u dentystki płci obojętnej. Łatwo powiedzieć.
Było piękne, czerwcowe popołudnie i spacerem przez Kazimierz dotarłem do kamienicy witającej przyjazną tablicą “Stomatologia - protetyka. Wypełnienia, ekstrakcje, leczenie kanałowe”. Trzy kamienice dalej było słynne krakowskie prosektorium, które miało tę urodę, że w temperaturze powyżej 25 stopni Celsjusza wypuszczało na świat swoich podopiecznych, którzy najwyraźniej latem robili się jacyś bardziej wonni i przez to pewnie ruchliwi. Rtęć w termometrze dobiegała sobie pod kreskę z cyfrą 30, więc preludium do koncertu wierteł zapowiadało się dobrze. Owiany słodkawym zapachem, sprawdzając dokładnie, czy to rzeczywiście “protetyka”, a nie “prosektorium”, wszedłem na pierwsze piętro. W drzwiach minął mnie ogromny chomik policzkami wypchanymi czymś włochatym i białym. Ledwo obejmując głowę łapami, pisnął ostrzegawczo i z przerażeniem w oczach stoczył się po schodach. Pomyślałem, że to przez upał i wszedłem do poczekalni. Przez tego chomika chyba poczułem się alternatywnie jakby. Podobno cucili mnie dość długo. Posadzili na fotelu i kazali czekać. Nie wiem, czy dali mi zamiast soli trzeźwiących jakiś środek zwiotczający, ale uciekać nie miałem jak. Błagałem wszystkich bogów, żeby zwiotczenie jak najszybciej przeszło, jeśliby rzeczywiście ktoś wszedł do gabinetu i trzeba było uciekać. Opracowałem już wszystkie trasy ucieczki, wliczając w to eskapadę przez okno, ale zwiotczenie nie dawało za wygraną. I wtedy weszła ona. Zakochanie zajęło mi mniej czasu, niż pociągnięcie za nitkę, kiedy w przedszkolu wyrywałem sobie mleczaka. Słońce pełzało po wszystkim wokół, po ścianach, po mnie, a przede po jej włosach i całej reszcie. Zwłaszcza po reszcie. Zanim podeszła do fotela, oddałem jej już duszę z pełną gotowością do oddania ciała. Gdzież ta istota o kształtnym nosie i wyraźnie uśmiechających się - mój widok oczywiście - oczach, mogłaby przypominać wszystkie dotychczasowe dentystki? Ba, któraż z słusznie porzuconych, dozgonnych miłości, mogłaby się z nią równać? - O, a pan pierwszy raz? Gdzie pierwszy raz, no gdzie! Ale proszę bardzo, udawajmy, że to pierwszy raz. Prowadź mnie, jak chcesz, cudzie wszechświata, pokaż mi jak powinny wyglądać wszystkie kolejne razy, bądź mi nianią, przedszkolanką, bądź nauczycielką, guwernantką. Bądź mi panią dyrektor świetlicy albo bibliotekarką, kiedy przychodzę z przetrzymanymi książkami! - No, to otwieramy buzię. Z nieba zaczęły wyglądać anioły. Oczywiście, że otwieramy. Może zwyczaj każe zacząć od małego cmoka, ale proszę bardzo, mnie dwa razy nie trzeba powtarzać. Rozchyliłem drżące wargi i rozkosznie przymknąłem oczęta. Zanim domknąłem powieki zobaczyłem, jak zakłada lateksowe rękawiczki. Anioły przegonili święci Młodzieniaszkowie - nacierpieli się za życia, to teraz chcieli sobie przynajmniej popatrzeć. - Sprawdzimy teraz, co my tutaj mamy, hm? "A proszę cię bardzo, sprawdzaj" - pomyślałem. Ale przypomniało mi się, że ciągle działa ten cholerny środek zwiotczający. “Aaaa, to może jeszcze nie sprawdzajmy, może jeszcze coś mów do mnie w tych rękawiczkach, póki zwiotczenie trzyma” - przeszło mi przez głowę. Przytomność przywrócił mi mój własny wrzask. Kobieta, która za kilkadziesiąt lat miała zostać wdową po mnie, wbiła mi w zęba jakiś hak, a ja przez nieuwagę chciałem jej go wyrwać zaciskając szczękę. Przyznaję, pomysł do udanych nie należał. Ocucił mnie jakiś barbarzyńca z włochatymi palcami, ale na szczęście tuż obok była wybranka mych dziąseł, niestety, z kolejnym hakiem w lateksowych palcach. Zaczęła mi wpychać w usta jakieś włochate papierki, po czym wyciągnęła strzykawkę. Znów poczułem łaskotanie włochatych paluchów. - Pan to chyba nie lubi igieł, hm? - Fłoche fani a ię oje, a ie chę… ichochhi... - Pan się nie boi, ja panu znieczulę znieczulenie. I wepchnęła mi igłę przez podniebienie do mózgu. Fajnie się zrobiło. Moje ciało zaczęło doświadczać stanów, których nie przewidziała ewolucja. Jedyny niezwisający po zwiotczeniu organ, w postaci dolnej wargi, zaczął się po zastrzyku usuwać coraz niżej. Bezwolny kawałek narządu mowy sunął jak wąż po ramieniu na oparcie fotela i niżej, aż usłyszeliśmy ciche “plask”. Gdybym cokolwiek czuł, smakowałbym teraz podłogę. Ale nic nie czułem. Warga wylegiwała się na płytkach PCV, a drugi urlopowany, znaczy język, jak leniwiec zwisał sobie nad mostkiem. Resztkami przytomności starałem się nie psuć romantycznego nastroju, jaki uparcie tworzyliśmy w tym przytulnym niebywale pokoiku, z którego było widać wychylających się z nieba. - No, to bierzmy się do… Nie usłyszałem, do czego, bo rozległo się warczenie wiertła. Było mi wszystko jedno, do czego będziemy się brać, bo przyszła współwłaścicielka moich piżam właśnie zaczęła przysuwać się coraz bliżej, by złapać wygodną pozycję. Cóż ona we mnie widziała? Z mordy wystawała mi lignina, jakaś rura ssąca, a co jakiś czas wydobywał się dym spod wiertła. Może tym sposobem wyglądałem, jak Warszawa po powstaniu, ale skoro ona trwała - trwałem i ja. Może to właśnie lubiła? A może patriotka i zamiłowanie do rekonstrukcji nie tylko uzębień, ale i wydarzeń historycznych miała? Proszę bardzo. Opierała się czym mogła o moje rozanielone ciało, a dłonie - przypominam - miała zajęte. Modliłem się, żeby znalazła sobie coś do wiercenia daleko we mnie, wszystko jedno w czym, byle tak sobie polegiwała, byle opierała się tym swoim wykształconym - nie tylko stomatologicznie - ciałem. Rozwiercała moją wyobraźnię po samo szkliwo. I wtedy zorientowałem się, że zadane przy wejściu środki zwiotczające przestają działać. Od szyi w górę wyglądałem jak woskowa wróżba andrzejkowa, ale skoro jej to nie przeszkadzało, to alleluja. Tyle, że reszta postanowiła się odegrać za czas spoczynku i wspiąć się na wysokość sytuacji. “Zamkną mnie za pasywne, ale jednak napastowanie” - pomyślałem przerażony. Jednak niezrażony niczym, wzorzec piękna przybliżył swe oblicze ku mojemu i wiedziałem - to teraz! Teraz właśnie przylgnie swoimi wargami do moich, w każdym razie do tego fragmentu, który był najbliżej i nie wspinały się po nim jeszcze gronkowce z podłogi. Za moment, za sekundę wydarzy się to, na co tyle czekaliśmy pewnie całe życie! Złączymy swoje żywoty, które niepotrzebnie trawiliśmy na spotykanie przypadkowych miłostek. Z nieba zwisali ledwo żywi z wrażenia święty Piotr i Ponbóg, który przecie nie jedno już widział. Przymknąłem oczy. I w tym momencie rura ssąca zrobiła swoje. Zabulgotała jak jakaś szambiarka, wprawiając moje zwiotczenia w żenujące wibracje. Wysysała ze mnie z bezczelną obojętością dumę, męskość, pragnienia, a w końcu i miłość. Miałem wszystkiego dość i chciałem już tylko iść uzupełnić swoją znieważoną postacią prosektoryjne braki. Osunąłem się w fotelu jeszcze bardziej. Język trzepotał bezwiednie się w ssącej rurze, a moja była przyszła miłość mieszała jakiś biały gips, którym chciała mi oblepić braki w uzębieniu. Nie mogłem zejść z fotela, bo nadepnąłbym sobie na wargę. Ze świata nie mogłem zejść, bo święty Piotr zamiast stać u bram raju, leżał złożony śmiechem na parapecie za oknem. Obok niego spadł z nieba i ryczał ze śmiechu święty Juda Tadeusz, patron spraw beznadziejnych. |
Blog 40/40Kryzys wieku średniego zacząłem mając siedem lat, żeby mieć już z głowy to zamieszanie. ArchiwumDA SIĘ LUBIĆ?
|